به نقل از «ایران اکونومیست»

تماشای جام‌جهانی در فن فست‌های دوحه؛ لذت فوتبال به صرف شام و پایکوبی

تاریخ انتشار: ۱۲ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۱۷۶۲۹

فضای پرهیجان فن فست‌های دوحه سبب شده تماشای فوتبال در این محل با توجه به سرگرمی‌های در نظر گرفته شده، جنبه تفریحی و لذت بخشی برای خانواده‌ها و هواداران داشته باشد.

به گزارش خبرنگار اعزامی ایران اکونومیست به دوحه، «FAN FEST THIS WAY» بارها در طول مسیر رسیدن به البیدا پارک این جمله را از روی سوی راهنمایان آفریقایی که در فاصله‌های ۱۰ متر ایستاده‌اند و شما را راهنمایی می‌کنند، می‌شنوید.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

برای ورود به فن فست یا همان فستیوال هواداران فیفا که محلی برای تماشای دسته جمعی بازی‌های جام‌جهانی از طریق نمایشگرهای بزرگ است.

نیاز به بلیت یا هزینه مالی ندارید و تنها با نشان دادن «هیا کارت» که همان ویزای ورود به دوحه است به راحتی وارد محوطه فن فست می‌شوید تا برای چند ساعت از تماشای فوتبال در کنار سایر سرگرمی‌هایی که برای هواداران تدارک دیده شده است، لحظات به یادماندنی را تجربه کنید.

هر چه جام‌جهانی جلوتر می‌رود و بازی‌ها به مرحله حساس‌تری می‌رسد، شلوغی فن فست‌ها بیشتر به چشم می‌آید، پس از ورود به فضای فن فست و بازرسی که توسط ماموارن قطری به شدت صورت می‌گیرد، وارد یک فضای بزرگ می‌شوید که به فاصله ۲۰۰ متر دو نمایشگر بزرگ نصب شده است که هواداران جلوی این تلویزیون‌های بزرگ ایستاده یا نشسته به تماشای فوتبال می‌نشینند.

در بین حاضران در فن فست، از ملیت‌های مختلف حضور دارند، تماشاگرانی که یا به واسط گرانی بلیت بازی‌ها یا تمام شدن آن، تصمیم گرفته‌اند مسابقات را با حضور در فن فست تماشا کنند، آن هم در فضایی که مانند حضورشان در استادیوم می‌تواند برایشان لذت‌بخش باشد.

بر خلاف دوره‌های قبل بازی‌های گروهی که هر دو نمایشگر یک بازی را نمایش می‌داد، با شروع دور سوم و آخر مرحله گروهی و برگزاری همزمان دو مسابقه، هر تلویزیون بزرگ فن فست یک مسابقه را نمایش می‌دهد و در هر دو سمت این نمایشگرها می‌توانید هواداران زیادی را ببینید که با لباس تیم محبوب‌شان چشم از تلویزیون بر نمی‌دارند. هر چه جام‌جهانی به مراحل بالاتر می‌رسد و بازی ها حساس‌تر می‌شود، فضای فن فست‌های فیفا هم هیجانش بیشتر می‌شود.

فضای فن فست‌ها بیشتر به یک جشن می‌ماند، جشنی که به بهانه تماشای فوتبال برپا شده و هواداران بر خلاف مهمانی‌های دیگر که سعی می‌کنند با بهترین لباس‌های رسمی و غیر رسمی شرکت کنند، حاضران در فن فست‌ها هم با پوشیدن لباس تیم‌های محبوب‌شان و نمادهایی که کشورشان دارد، خودشان را به فن فست رسانده‌اند، مکزیکی‌ها با سمبررو همان کلاه‌های مخصوص شان دیده می‌شوند، هواداران تیم‌های عربی مانند قطر و عربستان هم با لباس عربی یا همان دشداشه حضور دارند، مانند خیلی از تماشاگران تیم‌های دیگر که لباس تیم ملی کشورشان را پوشیده‌اند.

حضور مهاجران کشورهای جنوب شرقی آسیا که در قطر کار می‌کنند هم در فن فست‌ها قابل توجه است، مهاجران نپالی، فیلیپینی، هندی و بنگلادشی که با توجه به سطح پایین تیم‌های کشورشان، حتی رویای حضور در جام را هم نمی‌توانند ببیند، لباس تیم‌های دیگر را که به آن علاقه دارند، پوشیده‌اند و حضورشان در فستیوال هواداران پررنگ است.

تقابل شادی و غم‌ها مانند استادیوم‌ها در فن فست هم نمایان است، یک سو هوادارانی را می‌بینید که سرخوش از پیروزی تیم محبوب‌شان، پارک البیدا را روی سرشان گذاشته‌اند و سوی دیگر هواداران دمغ و ناراحتی را هم می‌توانید تماشا کنید که پس از باخت تیم‌شان، آن قدر ناراحت هستند که می‌خواهند زمین دهان باز کند و آنها را ببلعد!

علاوه بر این حضور خانواده‌ها هم در فن فست‌ها یکی از نکات جالب این فضا است، در بین کسانی که خودشان را به پارک البیدا رسانده‌اند، جمع‌های خانوادگی زیادی را می‌توانید ببنید که در گوشه‌های مختلف فن فست کنار هم روی زمین نشسته‌اند و همزمان با تماشای فوتبال شام هم می‌خورند، طوری که انگار به پیک نیک فوتبالی آمده‌اند.

البته حضور در فن فست‌ها، محدود به تماشای فوتبال نیست و آن قدر سرگرمی‌های مختلف وجود دارد که یک شب خاص را برای هواداران می‌سازد، غرفه‌های مختلفی از سرو نوشیدنی و فروش غذاهای مختلف گرفته تا مکان‌هایی برای بازی و سرگرمی برای بچه‌ها و حتی هواداران جوان و بزرگسال از سوی اسپانسرهای فیفا در نظر گرفته شده تا افرادی که به اینجا می‌آیند یک شب خاص را تجربه کنند؛ تجربه تماشای فوتبال به همراه تفریح و سرگرمی و یک پیک نیک خانوادگی.

فن فست‌ها تا دو ساعت پس از پایان بازی هم باز هستند و بعد از اینکه فوتبال تمام می‌شود، برنامه موسیقی برای حاضران در فن فست اجرا می‌شود و تماشاگران تا پاسی از شب پایکوبی می‌کنند.

با پایان یک تجربه منحصر به فرد از تماشای فوتبال در یک فضای پرهیجان، هواداران در حالی پارک البیدای دوحه را ترک می‌کنند که راهنمایان آفریقایی در بیرون از فضای فن فست، آنها را با گفتن این جمله «METRO THIS WAY» بدرقه می‌کنند، آن هم پس از یک تجربه منحصر به فرد که قطعا برایشان به یادماندنی شده است.

  منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: فیفا ، دوحه ، جام جهانی ۲۰۲۲ قطر

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: فیفا دوحه جام جهانی ۲۰۲۲ قطر تماشای فوتبال فن فست ها لباس تیم بازی ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۱۷۶۲۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

10 استادیومی که از آنها یک نام و هزار خاطره مانده!

به گزارش "ورزش سه"، استادیوم‌های مدرن فوتبال که با طرح‌هایی پیشرفته و نوآورانه برپا شده‌‎اند اما ما نمی‌توانیم حسی که نسبت به گذشته خودمان داریم را فراموشی کنیم. نوکمپ ورزشگاه خانگی بارسلونا آخرین موردی است که به‌طور گسترده بازسازی شده و میلیون‌ها هوادار از دیدن سکوهای قدیمی و شیب‌دار تخریب شده، ناراحت هستند و قرار است دهمین ورزشگاهی باشد که دیگر از آن جز چند عکس و خاطره چیزی وجود نخواهد داشت.

ویسنته کالدرون
خانه سابق اتلتیکومادرید، میزبان مسابقات جام جهانی و محل برگزاری کنسرت‎‌های مایکل جکسون در اسپانیا اولین ورزشگاهی است که مرور خواهیم کرد. اتلتی در طول 51 سال حضور در این ورزشگاه، 5 قهرمانی لالیگا و 7 قهرمانی جام حذفی را به‌دست آورد و سپس به متروپولیتانو رفت. اکنون زمین این ورزشگاه، به اتوبان تبدیل شده است.

نکته عجیب این است که سکوهای شمالی ورزشگاه تخریب نشده و احتمال بازسازی آن وجود دارد. به دلیل عدم تخریب سکوهای شمالی ورزشگاه و فرم قرارگیری رمپ بزرگراه در کنار این سکوها، گمانه زنی‌هایی مبنی بر استفاده از این ورزشگاه برای برگزاری مسابقات فرمول یک و رقابت‌های جایزه بزرگ موتورسواری در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی و مخاطبان ورزشی مطرح شد اما هیچ‌یک از این ادعاها تاکنون ثابت نشده‌است.

ورزشگاه قدیمی ومبلی
استادیومی که پله زمانی آن را «کلیسای فوتبال» می‌نامید در زمان تخریب آن در سال 2003 با اینکه از لحاظ کیفیت افتضاح به نظر می‌رسید اما برای نسل زیادی از هواداران فوتبال بسیار نمادین و خاطره‌انگیز بود. در حالی‌که ومبلی بازسازی شده اما هنوز تصاویر قدیمی آن در ذهن همه ما وجود دارد.

ورزشگاه دل آلپی
استادیوم را استودیوی هاتر در تورین، طراحی کرد. استادیوم آلپ‌ها (استادیوم دل‌آلپی) برای میزبانی از بازی‌های جام جهانی 1990 ساخته شده و میزبان اشک‌های پل گاسکوئین در نیمه نهایی جام جهانی 1990 هم بود؛ دیداری که انگلیس با توقف مقابل آلمان از راهیابی به فینال جام جهانی بازماند. این استادیوم با دیدار منتخب یوونتوس و تورینو با پورتو افتتاح شد که با برتری 4 بر 3 میزبان مقابل تیم پرتغالی همراه شد. بیانکونری در دل آلپی، 7 اسکودتو و 2 جام حذفی ایتالیایی را به ویترین افتخاراتش اضافه کرد. این استادیوم علاوه بر خاطرات خوب برای هواداران یوونتوس، نفرت آن‌ها را هم به دنبال داشت. پیست دوومیدانی اطراف زمین باعث شده بود زمین بازی به وضوح دیده نشود و هواداران همیشه نسبت به این موضوع معترض باشند؛ این در حالی بود که این استادیوم برای هیچ یک از مسابقات دو میدانی مورد استفاده قرار نگرفت.

اگرچه یوونتوس، حمایت فوق‌العاده‌ای را در ایتالیا به خود جلب کرده بود اما استادیوم دل آلپی به ندرت پر می‌شد و میانگین تماشاگران آن همیشه از عدد 38 هزار بالاتر نمی‌رفت؛ عددی که فاصله بسیاری با 67 هزار و 299 نفر ظرفیت استادیوم داشت. علاوه بر این در دیدار یوونتوس مقابل سامپدوریا در جام حذفی ایتالیا در سال 2002، تنها 237 تماشاگر نظاره‌گر بازی بودند. هواداران یوونتوس در سراسر ایتالیا پراکنده هستند و اگرچه یوونتوس پرببینده‌ترین تیم ایتالیا به‌شمار می‌رفت اما کمبود تماشاگر باعث شد آن‌ها به فکر این بیفتند که برخی بازی‌های خانگی خود را در شهرها و استادیوم‌های دیگر برگزار کنند.

ورزشگاه هایبری
استادیوم آرسنال که در زبان عامیانه با نام هایبوری شناخته می‌شود، بین سال‌های 1913 تا 2006 میزبان آرسنال بود و بدون شک یکی از نمادین‌ترین ورزشگاه‌های تاریخ فوتبال انگلیس است. این استادیوم که میدانی بود برای نبرد افسانه‌های توپچی‌ در سال 2006 میلادی به مجتمع مسکونی تبدیل و استادیوم اختصاصی تیم فوتبال آرسنال به استادیوم امارات تغییر یافت. آرسنال از زمان رفتنش از استادیوم قبلی هنوز لیگ را نبرده و شاید این طلسم هایبری است.

وایت هارت لین
شگفت انگیز است که تاتنهام 118 سال در وایت هارت لین بازی کرد؛ بدون اینکه کسی به دنبال جام باشد. این باشگاه در سال ۲۰۰۸ میلادی تصمیم به ساخت یک ورزشگاه جدید به نام ورزشگاه تاتنهام هاتسپر کرد که گنجایش آن ۶۲٬۰۶۲ نفر است. ورزشگاه جدید در واقع در دل وایت هارت لین بنا شد؛ به گونه‌ای که تکمیل مراحل پایانی ساخت ورزشگاه مستلزم تخریب وایت هارت لین بود. وایت هارت لین ۱۴ مه ۲۰۱۷ بسته  و در همان سال تخریب شد.

استادیوم دی‌ساریا
یکی از بهترین مسابقات فوتبال تمام دوران، پیروزی ایتالیا مقابل برزیل در جام جهانی 1982 در زمین قدیمی اسپانیول برگزار شد. مشکلات مالی اسپانیول باعث شد تا ورزشگاه را به یک گروه معماری بفروشند و حالا هیچ اثری جز چند ساختمان از آن باقی نمانده است.

آپتون پارک
ورزشگاه قدیمی وستهام که در سال 2015/16 به پایان راه رسید. این ورزشگاه همیشه برای تیم مقابل ترسناک بود. ورزشگاه لندن از لحاظ کیفیت نمی‌تواند با آن مقایسه شود اما هواداران وستهم همچنان برای خروج از خانه اصلی خود ناراحت هستند. اکنون این ورزشگاه تبدیل به یک مجتمع مسکونی شده که با آه و افسوس لندنی‌ها همراه است.

ورزشگاه داس آنتاس
استادیوم قدیمی پورتو که قرار بود پرتغال افتتاحیه یورو 2004 را در آن برگزار کند اما پیش از آن تخریب شد و ورزشگاه فعلی پورتو جایگزین آن شد.

مین رود
هنوز مین رود رکورددار بیشترین تعداد تماشاگر برای یک باشگاه انگلیسی به‌شمار می‌رود. زمانی که 85000 نفر برای تماشای بازی استوک سیتی و منچسترسیتی در سال 1934 به ورزشگاه رفتند و از منچسترسیتی حمایت کردند. اکنون 20 سال از زمان سفر به اتحاد می‌گذرد و پپ در آرزوی این است که هواداران تیمش را به مانند یک قرن پیش کامل و همیشه حاضر ببیند!